Op 18 oktober 2018 is Sjung Hermans, oud-voorzitter en erelid van de Vereniging voor Sportgeneeskunde, overleden. Graag delen wij het in memoriam dat Frits van Bemmel, erelid van de Vereniging voor Sportgeneeskunde, heeft uitgesproken naar de familie tijdens de viering van Woord en Gebed op 25 oktober jl..
Sjung studeerde geneeskunde in Nijmegen en ging in opleiding tot orthopedisch chirurg. In 1974 promoveerde hij bij professor Chapchal, op het proefschrift getiteld: De invloed van trekkrachten op de epifysaire groei, een experimentele studie.
Of zoals hij dat aan de kleinkinderen uitlegde ‘Hoe kun je het ene been harder laten groeien dan het
andere’.
Sjung vestigde zich hier in Hilversum in 1974 en hield praktijk in het RK Ziekenhuis en het St. Jan
Ziekenhuis in Laren.
In 1974 stond de orthopedie aan het begin van een spectaculaire ontwikkeling, te vergelijken met de ontwikkeling in de cardiologie, het specialisme dat ik heb uitgeoefend. Het bracht ons in het ziekenhuis in een vergelijkbare positie: jonge gedreven expanderende vakgroepen in een bestaande organisatie. Dat schept een band.
Sjung was een sportman. Sport was voor hem niet alleen van belang voor een gezond leven, maar het jezelf uitdagen om te presteren, ‘daar wordt je een gelukkiger mens van’. Zoals hij het zelf zei. Die overtuiging droeg hij ook uit binnen de nieuw opgerichte Vereniging voor Sportgeneeskunde, waar hij in 1982 op uitnodiging van Wim Mosterd, voorzitter van werd.
Dankzij Sjung maakt deze vereniging zich niet alleen sterk voor een goede medische begeleiding van top en Olympische sporters maar óók voor de breedtesporters in Nederland.
Hij leidde vele sportartsen op, waaronder de huidige hoogleraar sportgeneeskunde in Utrecht, professor
Frank Backx . Ik citeer hem:
‘Ik besef dat ik, zonder Sjung, niet in de sportgeneeskunde terecht was gekomen. Samen met professor Wim Mosterd heeft hij de basis gelegd voor het specialisme. De sportgeneeskunde is hem zeer veel dank verschuldigd’. Einde citaat.
Ik kan dit alleen maar beamen.
Van 1980 tot 1992 was Sjung verantwoordelijk voor de medische begeleiding van de deelnemers aan de Olympische Spelen en was hij betrokken bij de sportmedische begeleiding van het Nederlands Voetbalelftal.
Hij was medeoprichter en erelid van The European Society of Knee Arthroscopy. Als bestuurder was hij betrokken bij het Nederlands Centrum voor Dopingvraagstukken. Op nationale en internationale congressen was Sjung een uitmuntend spreker, welbespraakt in meerdere talen, zijn lezingen gelardeerd met anekdotes en praktijkvoorbeelden.
Willen weten lag bij Sjung aan de basis van alles wat hij deed, ook het bedrijven van zijn hobby’s, zijn kennis over wijn en koken.
Hij liet na zijn pensioen zijn eigen schip de Blue Peter bouwen en behaalde het officiële stuurmansexamen op de zeevaartschool. ‘Want we gaan niet een stukje zeilen, we gaan varen’ zoals hij dat zelf zei. Hij was een enthousiaste golfer en fervent schaatser. Hij reed ‘de Hel van ’63’ net als vele anderen ook niet uit maar in 1985 lukte het hem om de Elfstedentocht samen met Stance te voltooien.
Ik kwam Sjung tot voor kort, vaak tegen op de schaatsbaan waar hij instructie gaf aan leden van zijn Probusclub. Geen gemakkelijke opgave om heren op leeftijd een technisch gecompliceerde beweging als de schaatsbeweging bij te brengen. En gefascineerd als Sjung was voor bewegen, en beweging, was hij apetrots als een van zijn leerlingen ‘het’ te pakken had.
De afgelopen jaren hadden Sjung en ik regelmatig contact , tot voor zeer kort nog zeer intensief over de sportgeneeskunde. Het is nauwelijks voor te stellen dat hij in zo korte tijd is geveld door zijn recent ontstane ziekte.
Mede uit naam van de andere ereleden en de Vereniging voor Sportgeneeskunde wens ik jullie alle sterkte toe.
Sjung, Adieu